Inwestor zwrócił się do naszej pracowni z zamiarem budowy obiektu klasycznego z wielospadowym dachem wiernie odpowiadającego tradycji.
Jednak z uwagi na trudne warunki lokalizacji i duży program funkcjonalny zaproponowaliśmy rozwiązanie rewolucyjne stanowiące współczesną interpretację zasad i rozwiązań obecnych od wieków w architekturze użytkowej i sakralnej.
Idea architektoniczna budynku odzwierciedla obecne w naszej kulturze uniwersalne symbole, idee i asocjacje odnoszące się do spraw ostatecznych – śmierci, pożegnania, nowego życia, których wspólną cechą jest wertykalizm, który symbolizuje:
- obecne w architekturze kościoła neogotyckie odniesienie do duchowości świata boskiego – nawiązano przez pionowe podziały
- las brzozowy jako uniwersalny symbol pamięci, zadumy, refleksji – nawiązanie uzyskano przez niejednorodną, organiczną deformację wysokości szkleń okiennych
- płonące świece jako uniwersalny symbol duchowości, życia odrodzenia – nawiązanie uzyskano dzięki doborze szkleń dających odpowiedni kolor i blask refleksów.
Projektowany obiekt powstaje w trudnym kontekście urbanistycznym:
- lokalizacja na skwerze między zbiegającymi się ulicami
- z dominującą wieżą kościoła i osią wieża, kaplica, park
- dwa cmentarze w sąsiedztwie
- zbieg dwóch pierzei
- strefa ścisłej ochrony konserwatorskiej na terenie projektu i wytyczne konserwatorskie
- niedobór miejsc parkingowych
- niekorzystna trójkątna działka
Zaproponowano następujące zasady kształtowania bryły:
- lokalizacja głównej Sali na osi wieży, kaplicy i parku
- wierne nawiązanie materiałowe do zabytkowego kościoła ceglanego
- stworzenie obiektu „parkowego” – maksimum zieleni wysokiej
- otwarcie obu pierzei ulic Nowary i Magdziorza
- rezygnacja z elementów wertykalnych – brak konkurencji z kościołem
